چنگ عباسی مدل آریانا

چنگ عباسی مدل آریانا

چنگ یک ساز موسیقی زهی است که دارای تعدادی سیم مجزا میباشد که در زاویه ای نسبت به صفحه صوتی آن قرار میگیرد . رشته های سیم ها با انگشتان کنده می شوند (زخمه زده میشود). چنگ (هارپ) را می توان به روش های مختلفی از جمله ایستاده یا نشسته و در ارکسترها یا کنسرت ها ساخت و نواخت. رایج ترین شکل آن مثلثی شکل بوده و از جنس چوب است. برخی از آنها دارای چندین ردیف رشته و پیوست پدال هستند.

در میان ساز های برند عباسی میتوان به چنگ آریانا اشاره کرد. که این ساز در سال 1390 برای اولین بار طراحی و تولید شده . لازم به ذکر است که این ساز دست ساز بوده و از نهایت ظرافت و دقت بهره مند است . بدنه این ساز از چوب افرا ساخته شده و در کنار آن صفحه صدای آن از جنس چوب اسپروس میباشد . برند عباسی برای ساخت سیم های این ساز از فلز و خمیر نیشکر استفاده کرده است .
طرح خاص این ساز باعث شده تا بسیار منحصر به فرد شود که بر روی صفحه صدای آن از طرح مینیاتوری استفاده شده تا جذابیت تکرار نشدنی به این ساز بدهد .

یکی از خاص ترین ساز های زهی که در میان ساز های ارکستر درخشش بسیار زیادی دارد ساز چنگ است. این ساز گران قیمت که ساخت و سازی بسیار ظریف و پر هزینه ای را در بر دارد عموما تولیدات انبوهی را ندارد و اکثرا به صورت دست ساز تولید میشود .
از معدود برند های تولید ساز چنگ در کشورمان باید به برند عباسی اشاره کنیم که ساز هایی به شدت با کیفیت و با ظرافتی مثال زدنی و دقتی بی نظیر را تولید میکند .
این برند که توسط عبدالله عباسی افتتاح شده کار خود را به نوعی از سال 1357 که جناب عباسی ساز ویولن شخصی خود را ساخت ، آغاز کرد. و پس از آن تولید ساز تار را در پیش گرفت و در نهایت در سال 1388 شروع به ساخت اولین چنگ کرد و به گفته ایشان هدفشان از ساخت این ساز زیبا ، رویایی و کهن ایران احیای این ساز دیرینه در کشور است .

چنگ یک ساز موسیقی زهی است که دارای تعدادی سیم مجزا میباشد که در زاویه ای نسبت به صفحه صوتی آن قرار میگیرد . رشته های سیم ها با انگشتان کنده می شوند (زخمه زده میشود). چنگ (هارپ) را می توان به روش های مختلفی از جمله ایستاده یا نشسته و در ارکسترها یا کنسرت ها ساخت و نواخت. رایج ترین شکل آن مثلثی شکل بوده و از جنس چوب است. برخی از آنها دارای چندین ردیف رشته و پیوست پدال هستند.

تصاویر باستانی چنگ در عراق (بین النهرین)، ایران (فارس) و مصر و بعدها در هند و چین ثبت شده است. در قرون وسطی، چنگ در سراسر اروپا پخش شده بود. چنگ در سرتاسر قاره آمریکا یافت شد، جایی که در برخی مناطق یک سنت عامیانه رایج بود. طرح های متمایز نیز از قاره آفریقا پدیدار شد. هارپ ها سنت های سیاسی نمادین دارند و اغلب در لوگوها از جمله در ایرلند استفاده می شوند.

چنگ ها در سطح جهانی از بسیاری جهات متفاوت هستند. از نظر اندازه، چنگ‌های کوچک‌تر زیادی را می‌توان روی دامان نواخت، در حالی که چنگ‌های بزرگ‌تر کاملاً سنگین هستند و روی زمین قرار می‌گیرند. چنگ های مختلف ممکن است از رشته هایی از کتگوت، نایلون، فلز یا ترکیبی استفاده کنند.

همه چنگ ها دارای گردن، طنین انداز، و سیم ها، چنگ های قاب یا چنگ های مثلثی دارای ستونی در انتهای بلند خود هستند تا سیم ها را پشتیبانی کند، در حالی که چنگ های باز مانند چنگ های قوسی و چنگ های کمانی این گونه نیستند.

چنگ های مدرن همچنین در تکنیک های مورد استفاده برای گسترش دامنه و رنگی سیم ها متفاوت هستند (به عنوان مثال، اضافه کردن نوک تیز و تخت). در چنگ های اهرمی، با چرخاندن یک اهرم، نت سیم را در اواسط اجرا تنظیم می کنیم، که سیم را به اندازه ای کوتاه می کند که گام را با یک نوک تیز رنگی بالا می برد. در چنگ های پدالی که پدال را فشار می دهند، یک قدم اهرم های دنده روی سیم ها را برای تمام اکتاوهای یک گام می چرخاند. اکثر آنها یک مرحله دوم را مجاز می‌کنند که مجموعه دوم اهرم‌ها را می‌چرخاند. چنگ پدالی یک ساز استاندارد در ارکستر دوران موسیقی رمانتیک (حدود 1800-1910 پس از میلاد) و عصر موسیقی قرن 20 و 21 است.

هارپ ها اساساً مثلثی شکل هستند و عمدتاً از چوب ساخته می شوند. ریسمان ها از روده یا سیم ساخته شده اند که اغلب در عصر مدرن با نایلون یا فلز جایگزین می شوند. انتهای بالایی هر رشته روی میله متقاطع یا گردن محکم می شود، جایی که هر یک دارای یک میخ تنظیم یا دستگاه مشابه برای تنظیم گام است. از میله متقاطع، سیم به سمت تخته صدا بر روی بدنه طنین انداز پایین می رود، جایی که با یک گره محکم می شود. در چنگ های مدرن، سوراخ سیم با یک چشمک محافظت می شود تا سایش چوب را محدود کند. فاصله بین میخ کوک و صفحه صدا و همچنین کشش و وزن سیم، گام سیم را تعیین می کند. بدن توخالی است و هنگامی که یک سیم محکم کنده می شود، بدن طنین انداز می شود و صدا را بیرون می دهد.

طولانی‌ترین سمت چنگ، ستون نامیده می‌شود (اگرچه برخی از چنگ‌های قبلی، مانند چنگ کمانی، فاقد ستون هستند). در بیشتر چنگ ها تنها هدف ستون بالا نگه داشتن گردن در برابر فشار زیاد سیم هاست. در چنگ‌هایی که دارای پدال هستند (عمدتاً چنگ کنسرت مدرن)، ستون یک ستون توخالی است و میله‌هایی را در بر می‌گیرد که گام‌ها را تنظیم می‌کنند، که با فشار دادن پدال‌ها در پایه ساز به اهرم فشار می‌آورند.