کاخن فیدا کد 12

کاخن فیدا کد 12

کاخن فیدا یک ساز از آفریقای جنوبی است. در قرن هجدهم ،طبل در سراسر منطقه ممنوع شد

زیرا تهدید کنندگان قدرت را تهدید می کرد. به زودی ، شهرهای بندری پرو مانند لیما ،

جعبه ها ، کشوها و کناره های کمد زیادی را مشاهده کرد که توسط بردگان

به عنوان ابزار مورد استفاده قرار می گرفت.اگرچه تولد آن می توانست دهه ها قبل باشد ،

اما یکی از اولین تصاویرکاخن فیدا همراه با موسیقی محبوب در پرو ،

نقاشی ایگناسیو مرینو ، هنرمند پرو بود که مربوط به سال 1841 بود.

کاخن فیدا پرو در فرم خالصانه خود یک ساز شش ضلعی است که دارای سوراخ صدا در صفحه پشتی است.

صفحه جلویی یا tapa از چوب نازک برای تشدید ساخته شده است و پنج ضلع دیگر را برای تأمین ساختار می گذارد. صدا خشک است ،

صدای ریشه آن بیس است و نقش اصلی آن به عنوان یک ساز همراه است.

به طور سنتی زنگ ها و سوت ها ، وزوزها و تله هایی را که طی سال های گذشته به آن افزوده شده اند ، نداشته و نیازی به آنها نداشته است.

همچنین پرو یکی از جالبترین سازهای سیاره کاجیتا (جعبه کوچک) است که از جعبه های موجود در کلیساها برای جمع آوری و ذخیره پول استفاده می شود.

با یک دست باز و بسته شدن درب لولایی بازی می شود در حالی که دست دیگر با یک چوب به کنار جعبه می زند. امروزه ، پرو هنوز یک مبتکر و صادرکننده عمده کاخن است که به لطف بخشی از پسران بومی آن ، الکس آکوئنا ، بزرگ سازهای کوبه ای ، در سراسر جهان محبوب شده است.

الکس آکوینا بزرگ ضربه ای

کوبا کشور دیگری است که کاخن در آن توسعه موازی داشته است. کاخن در این جزیره همه جا وجود دارد و هنوز به محبوبیت جهانی پسر عموی پرو خود نرسیده است.

در سفر به کوبا ، من از دکتر اولوو ​​آلن رودریگز ، موسیقی شناس ، س askedال کردم که چگونه طبل ها در این سالها در کوبا تکامل یافته اند.

وی توضیح داد که کارگران اسکله آفریقایی-کوبایی در شهرهای بندری مانند هاوانا و ماتانزا در حال استفاده مجدد از جعبه های قدیمی کد (bacalao) و شمع از اسپانیا بودند ،

آنها را برمی گرداندند و از آنها به عنوان طبل استفاده می کردند. در پایان روز ،

وی توضیح داد ، كارگران اسكان به حیاط یا طاقچه های خانه های عمومی خود عقب نشینی می كنند ،

جایی كه جعبه ها همراه با آواز و رقص به سه سبک متمایز رومبا تبدیل می شوند:

كلمبیا ، گوآگوآنكو و یامبو. با گذشت زمان ، جعبه ها در دست هر صنعتگر محلی تکامل یافت تا در نهایت به عنوان یک نسخه کاملاً کوبایی از کاخن ، عمدتا از انواع هرمی پنج طرفه ، و در اندازه ها و صداهای مختلف ظاهر شود.